نگاهی به فیلم سینمایی تصاحب(The Takeover)

داستان فیلم
مل باندیسون عضو گروهی از هکرهای اخلاق‌گراست که به صورت مخفیانه با کارتل‌های خلاف و مخالف محیط زیست مبارزه می‌کنند. پس از انجام یکی از همین ماموریت‌ها، ویدئویی از یک دوربین مداربسته منتشر می‌شود که مل را در حال تیراندازی منجر به قتل نشان می‌دهد. این فیلم که توسط دیپ فیک ساخته شده توجه پلیس را به مل باندیسون جلب می‌کند. مل که از صدور حکم دستگیری خود آگاه شده به همراه نامزدش توماس متواری می‌شود. مل قصد دارد تا به پلیس ثابت کند تصاویر منتشره از او جعلی است؛ بنابراین سراغ همکار قدیمی خود بادی بنسهات می‌رود. بادی مدت‌هاست تحت تعقیب پلیس اینترپل است و در یک کارخانه متروکه در مرز بلژیک بصورت مخفیانه زندگی می‌کند.
علاوه بر پلیس، گماشته‌های یک شرکت بزرگ فناوری که هدف آخرین عملیات مل و دوستانش بودند نیز در تعقیب او هستند. این شرکت با یک کمپانی بزرگ اتوبوس‌های هوشمند خودران قرارداد همکاری امضا کرده است و از طریق سیستم هوشمند تشخیص چهره به اطلاعات مهمی از هلندی‌ها دست پیدا کرده. توطئه ساخت ویدئوی دیپ فیک از مل و متهم کردن او به قتل نیز توسط همین شرکت انجام شده است. آن‌ها با حمله به مخفیگاه بادی او را به قتل می‌رسانند و ... .

سینما با بودجه محدود!
با یک فیلم دویست هزار یورویی طرفیم؛ بودجه‌ای تقریبا هیچ، حتی برای ساخت یک تله‌فیلم! اما، ون دو موند با همین بودجه نیز کم‌فروشی نکرده. فیلم یک خطی قابل قبولی دارد. یک سال قبل و زمانیکه هنوز دیپ فیک ترند نشده بود آن‌را وارد داستان فیلم کرده است. جنب و جوش فیلم هم قابل قبول است. هوشمندی جذابی که کارگردان به جا آورده کشاندن فیلم به جاده و خیابان است. با این ترفند در هزینه نماهای داخلی صرفه‌جویی کرده. از این بودجه نمی‌توان توقع شخصیت‌پردازی در فیلم‌نامه را داشت. اما هوشمندی بعدی ون دو موند شکستن پیش‌زمینه ذهنی مخاطب از هکر است؛ کاراکتر بادی متفاوت از همه هکرهای لاغر و غالبا ساکتی است که در آثار دیگر دیده‌ایم. همانها که معمولا روان گردان هم مصرف می‌کنند. کاراکتر بادی یک پیرمرد تپل و تا حدودی بانمک است که به جای کوکائین پیتزا مصرف می‌کند. این تکنیک ساده به نوعی خواص شخصیت پردازانه به این کاراکتر بخشیده است.
ادوات داستانی معمول فیلم‌های سایبری هم موجزوار در قصه گنجانده شده‌اند. خودروی هوشمند می‌بینیم. شرکت‌های فناوری که بیگ‌دیتا سرقت می‌کنند هم هستند. اینجا انتخاب کارگردان از میان روسیه و چین گزینه دوم بوده است؛ چینی‌ها این اطلاعات را سرقت می‌کنند. خطرات یک اتوبوس هوشمند هم در سکانس پایانی فیلم مورد تاکید قرار گرفته است. چهار چرخی که به همان اندازه که باکلاس است و بدون راننده بودن آن لاکچری؛ به همان اندازه نیز می‌تواند به درد نخور باشد و از پراید خودمان ارابه مرگ تر! ویژوال افکت فیلم هم قابل قبول است! هر چند تصاویری که از چهره‌زنی مدار بسته‌ها می‌بینیم بسیار شبیه سریال poi شده اما همچنان کپی قابل احترامی است. مخفیگاه بادی هم ازقضا خوب طراحی شده و از کلیت کار بیرون نمی‌زند. پیشنهاد خوبی است که آنماری ون دو موند یک ورکشاپ برگزار کند و از ساخت فیلم با بودجه‌های محدود سخن بگوید! شما هم اگر دوست دارید یک ساعت و چند دقیقه از گوشی همراه و فضای مجازی فاصله بگیرید، تماشای The Takeover پیشنهاد منصفانه‌ای است.