تلاش آمریکا برای پذیرش عمومی سلاح‌های خودمختار
به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبربان؛ به نقل از «TheNextWeb»؛ نیروی زمینی آمریکا از مدت‌ها قبل قصد دارد سامانه‌های سلاح‌های کاملاً خودمختار تولید کند؛ اما طرح‌های ارائه شده به منظور خارج کردن انسان‌ها از این چرخه توسط قانون‌گذاران و جامعه، به کندی پیش می‌روند. به نظر می‌رسد راه‌کار دولت آمریکا برای برطرف سازی این مسئله، در نظر گرفتن آن به عنوان مشکل روابط عمومی (PR problem) است.
بروس جت (Bruce Jette)، معاون دبیر کل مالکیت، لجستیک و فناوری نیروی زمینی آمریکا به تازگی در تلاش است تا نگرانی‌های موجود در زمینه ادغام هوش مصنوعی در سامانه‌های مبارزاتی ارتش را کاهش دهد. وی این کار را به فیلم بازی‌های جنگ (War Games) –تولید شده در سال 1983- اشاره می‌کند.
داستان فیلم در رابطه با فرد نوجوانی است که به رایانه‌ی کنترل و فرماندهی سامانه‌های هسته‌ای دست پیدا کرده و تقریباً نزدیک بود که با دست‌کاری هوش مصنوعی جنگ جهانی سوم را راه بیندازد.
جت در زمان برگزاری نشست گروه نویسندگان دفاع (Defense Writers Group)، گفت:
یکی از مشکلاتی که ما در حال روبه‌رو شدن با آن هستیم، این است که مردم نسبت به این که آیا سامانه‌های سلاح‌ها توسط هوش مصنوعی مدیریت می‌شوند، نگران هستند. هم‌اکنون محدودیت‌هایی در زمینه کارهایی که ما می‌توانیم با هوش مصنوعی انجام دهیم وجود دارد. مشکل شما این است که اگر من نتوانم هوش مصنوعی را به شکل مناسبی در زمینه مدیریت و شلیک سلاح درگیر کنم، پنجره‌ی زمانی را ازدست داده‌ام.
برای مثال شما با دسته‌ای از توپخانه‌ها به من شلیک می‌کنید و من باید آن‌ها را هدف قرار دهم. شما در هر نوبتی که این چرخه شلیک تکرار می‌شود، به حضور انسان در آن نیاز دارید. با وجود این تعداد نیروی انسانی کافی برای مقابله‌ی سریع با مثال یاد شده وجود ندارد؛ بنابراین هیچ راهی نیز برای مقابله با این گونه شلیک‌ها وجود نخواهد داشت. با توجه به این مسئله چگونه ما می‌توانیم سخت‌افزار هوش مصنوعی و معماری آن را با سیاست‌های مناسب به کار بگیریم؟ این موضوع تنها یکی از چندین چالشی است که ما هم‌اکنون با آن روبه‌رو هستیم.
اساساً جت طرح گسترده‌ای را به منظور استفاده نیروی زمینی از سلاح‌های خودمختار به عنوان استدلالی دفاعی، ایجاد کرده است. زمانی که وی توپخانه‌ها را توصیف می‌کند، در رابطه با خمپاره‌ها و موشک‌های اسکاد (Scud)، صحبت نمی‌شود؛ زیرا نسل فعلی هوش مصنوعی و راه‌کارهای رایانه‌ای به خوبی می‌توانند به مقابله با نمونه‌های امروزی توپخانه‌ها بپردازند.
مقام یاد شده در واقع به انواع دیگر از توپخانه‌ها مانند ازدحام پهپادها، هواپیماهای بدون سرنشین یا هر وسیله‌ی تهدیدآمیز بدون راننده دیگر، اشاره دارد. این تصور وجود دارد که روسیه و چین، احتمالاً در زمینه گسترش پهپادهای قاتل، تردید نمی‌کنند؛ بنابراین باید هوش مصنوعی قدرتمندی به عنوان مکانیزم دفاعی توسعه داده شود.
با وجود این مسئله‌ی یاد شده، سناریوی تازه‌ای به نظر نمی‌رسد. هم‌اکنون نیز سامانه‌های دفاعی موجود برای مقابله با تهدیدات مدرن –از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما مجهز به کلاهک‌های هسته تا پهپادهای خود تخریب‌گر- به رایانه‌ها و یادگیری ماشینی وابسته هستند.
برای مثال نیروی دریایی امریکا از اواخر دهه 1970، شروع به استفاده از سامانه پادکار (counter-measure system) خودمختاری به نام «فالانکس» (Phalanx CIWS)، روی کشتی‌های خود کرد. این سیستم هنوز هم روی بسیاری از کشتی‌ها به کار گرفته شده و با گذر زمان، توسعه پیدا کرده است؛ اما همان هدف گذشته را دنبال می‌کند. این هدف آخرین خط دفاعی موجود برای مقابله با تهدیدات بالستیکی است که کشتی‌های میان آب‌ها را تهدید می‌کند.
نکته‌ی اصلی این است که بیشتر مقامات و قانون‌گذاران آمریکایی هرگز با سامانه‌های دفاعی خودمختار مشکلی نداشته‌اند. ترسیم مقابله با چالش استفاده از هوش مصنوعی به منظور دفاع در برابر توپخانه‌ها، توسط فرماندهان نیروی زمینی، منطقی به نظر نمی‌رسد.
در حال حاضر گروه‌ها، متخصصین و روزنامه‌نگاران مختلفی وجود دارند که با توسعه سلاح‌های خودمختاری که می‌توانند بدون دخالت انسان، هدف را انتخاب کرده و به سمت آن شلیک کنند، مخالفت می‌کنند.
دولت آمریکا، در فیلم بازی‌های جنگ، مجموعه‌ای از سناریوهای مختلف را به منظور معین کردن میزان آمادگی کشور برای جنگ هسته‌ای به کار می‌گیرد. زمانی که مشخص شد انسان‌ها از فشار دادن دکمه شلیک موشک هسته‌ای به سمت کشوری دیگر خودداری می‌کنند، ارتش تصمیم گرفت گزینه استفاده از هوش مصنوعی را در نظر بگیرد.
روبات‌ها در پاسخ به رهبران نظامی خود، هیچ مشکلی با از بین بردن همه‌ی یک جامعه‌ی غیرنظامی ندارند. داستان فیلم یاد شده به‌گونه‌ای پیش می‌رود که قهرمان داستان جهان را نجات می‌دهد. وی رایانه را مجبور می‌کند، تا زمان کشف تأثیرات تخریب کامل، یک شبیه‌ساز را اجرا کند. این مسئله یک پروتکل نظامی است که در قالب آن یک رویداد خاص پاسخی ایجاد می‌کند که نابودی مدافعان و مهاجمان را به عنوان سراسر یک کشور به دنبال دارد. در این شرایط رایانه متوجه می‌شود که تنها راه پیروزی، توقف بازی است.
نیروی زمینی آمریکا در تلاش است تا جامعه را متقاعد کند که به منظور دفاع در برابر توپخانه‌ها، به یک هوش مصنوعی با قابلیت کشتن انسان‌ها احتیاج دارند. آمریکا به یک هوش مصنوعی نیاز دارد و ادامه‌ی تحقیق توسعه فناوری‌های پیشرفته شامل الگوریتم‌های یادگیری ماشینی توسط ارتش، موضوعی وابسته به امنیت ملی است.
