تبدیل موجودات به ناظران دریایی
به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبربان؛ اقیانوس‌ها و دریاها، فضایی بی‌انتها را برای دشمنان فراهم می‌کنند تا بدون شناسایی شدن در آن مانور بدهند. ارتش آمریکا برای مقابله با این شرایط شبکه‌هایی از بسترهای انسانی، خودمختار و حسگرها را برای نظارت روی فعالیت‌های دشمنان توسعه داد؛ اما مقیاس وظایفی که در این شبکه‌های وجود دارد، بسیار زیاد است و سخت‌افزارها نمی‌توانند به تنهایی محیط‌های پویای دریایی را رصد کنند.
از طرفی زندگی‌های دریایی مزیت‌های بسیار بالایی را فراهم می‌کند. موجودات دریایی به شکل گسترده‌ای برای بقا به محیط اطراف خود وابسته هستند. دفتر فناوری‌های دریایی دارپا در برنامه‌ی جدید خود قصد دارد حسگرهای طبیعی خود را برای شناسایی فعالیت‌ها در آب‌های راهبردی مانند تنگه‌ها و مناطق ساحلی ایجاد کند.
پروژه‌ی مذکور «پالس1» (PALS) نام داشته و توسط لاری آدرناتو (Lori Adornato)، مدیر برنامه‌ی دارپا رهبری می‌شود. در قالب این طرح ارگانیسم‌های طبیعی و اصلاح شده مورد مطالعه قرار می‌گیرند تا مشخص شود کدام‌یک از آنها بهتر از دیگران، حسگرهای شناسایی تحرکات زیردریایی‌های خودمختار را پشتیبانی می‌کند. در نتیجه این ارگان‌های دریایی می‌توانند حضور ابزارهای دریایی را بررسی کرده با توجه به سخت‌افزارهای موجود شبکه، داده‌ها ضبط، تفسیر و ارسال می شوند.
آدرناتو گفت:
رویکرد فعلی نیروی دریایی آمریکا برای نظارت و شناسایی زیر دریایی ها استفاده از سخت افزارها و منابع متمرکز است. در نتیجه از آنها تنها در سطح تاکتیکی استفاده می شود تا از دارایی های ارزشمندی مانند حمل کننده های جنگنده ها محافظت به عمل آید. به همین علت تمرکز کمتری روی آب های راهبردی وجود دارد.
وی ادامه داد:
اگر بتوانیم از قابلیت های ذاتی موجودات زنده ی اقیانوس بهره ببریم، خواهیم توانست فعالیت های دشمن را شناسایی کرده، با دقتی کافی به شکل دائمی، اندازه و نوع وسایل نقلیه ی آنها را مشخص و با احتیاط بیشتری عمل کنیم.
حسگرهای ساخته شده، پیرامون ارگانیسم های زنده مزایای بسیاری را نسبت به سخت افزارها خواهند داشت؛ زیرا با محیط اطراف سازگار بوده، نسبت به آن واکنش نشان می دهند. به علاوه قابلیت تکثیر، جایگزینی و محافظت را از خود دارند. سیر تکامل موجودات دریایی به آنها امکان حس محرک های محیط اطراف مانند لامسه، الکتریکی، صوتی، مغناطیسی و شیمیایی را برای آنها فراهم کرده است. به گونه ای که حتی بعضی از جانوران در نور بسیار کم نیز قابلیت های شکار و فرار را کسب کرده اند.
با وجود تمام مزایای ذکر شده به نظر می رسد ارزیابی قابلیت های حسی موجودات دریایی تنها یکی از چالش های پالس به حساب می آید. گروه های که در توسعه ی این طرح مشارکت دارند باید سخت افزار، نرم افزار و الگوریتم هایی برای تبدیل رفتار موجودات به داده های عملیاتی ایجاد کنند. سپس اطلاعات را به کاربران پایانی انتقال بدهند.
سخت افزارهای توسعه داده شده باید بتوانند در شعاع 500 متری به جمع آوری سیگنال های تولید شده از سوی گونه های منتخب پرداخته، داده ها را پردازش کنند و موارد مفید را به کاربران نهایی گزارش دهند. از طرفی حسگرها برای کاهش تعداد هشدارهای کاذب باید بین وسایل نقلیه ی هدف و خودی، دیگر حسگرها و موجودات دریایی تفاوت قائل شوند.
مدیر برنامه‌ی دارپا با اشاره به اینکه قصد دارد مزایای رویکرد پالس را در محیط های واقعی به نمایش بگذارد، افزود:
سناریوی ایده آل ما به کارگیری طیف وسیعی از موجودات دریای بومی است که به اصلاح، آموزش و مکان استقراری نیاز ندارند. در نتیجه امکان استفاده از حسگرها در مکان های بسیاری به وجود خواهد آمد.
سازمان دارپا از طرح ها ارائه شده به منظور استفاده از موجودات زنده حمایت می کنند. این سازمان پیش بینی می کند پروژه ی پالس به 4 سال زمان برای تکمیل نیاز دارد. به علاوه متخصصان، زیست شناسی، شیمی، فیزیک، یادگیری ماشینی، تجزیه و تحلیل داده، اقیانوس شناسی، مکانیک و برق و شناسایی سیگنال های ضعیف باید با یکدیگر همکاری کنند.
دارپا در تاریخ 2 مارس 2018، نشستی را برای ارائه ی اطلاعات بیشتر نسبت به پروژه ی پالس برگزار خواهد کرد.
- Persistent Aquatic Living Sensors
