یادداشتی بر فیلم سینمایی CTRL-2018
درباره کارگردان
«CTRL» سومین فیلم سینمایی هری لیندلی کارگردان بریتانیایی است. وی پیش از این به صورت آماتوری دو فیلم دیگر را ساخته است. در «CTRL» جولیان مک، سیبه تئوز و هاینسلی لوید بنت، سه بازیگر اصلی فیلم هستند. دنیای سایبر و اتفاقاتی که از دل این فضا بر دنیای واقعی رقم می‌خورد، برای کارگردان‌های جوان جذابیت خاصی دارد؛ لیندی در این فیلم تلاش دارد که از ظرفیت‌های داستان‌پردازی وقایع فضای سایبر استفاده کند تا نسبت به تسلط فن‌آوری‌ها بر زندگی انسان امروز هشدار دهد.
داستان فیلم
سه جوان توسط ویروس کامپیوتری که به سرعت در حال تکامل است گروگان گرفته شده‌اند. یکی از این سه، «لئو» برنامه‌نویس حرفه‌ای است که ویروس را با نام «DAISY» طراح کرده و رشد این ویروس منجر به بروز عواقب مخربی شده است. دو جوان دیگر، یکی زنی به نام «لکسی» خواهر خوانده «لئو» و دیگری نامزد سیاه‌پوست او به نام «درو» هستند. لکسی و درو به آپارتمان مجلل این برنامه‌نویس حرفه‌ای می‌روند و ورود آنها به این خانه شروع اتفاقاتی می‌شود که تنش‌ها را افزایش می‌دهد و افشاگری‌های در پی دارد...
پیچیدگی‌های یک گروگان‌گیری
فضایی که در فیلم «CTRL» ترسیم شده، آن را در ژانر آثار سینمای نوآر قرار داده است. طرح داستانی در این سینما، دارای پیچیدگی‌های متعددی است. در این گونه سینمایی، فلاش‌بک‌های تو در تو به‌وفور دیده می‌شود. در بین شخصیت‌های این فیلم، یک زن اغواگر (فم فاتال) وجود دارد که شخصیت اصلی را وارد ماجرایی پچیده می‌کند؛ اتفاقاتی که البته باعث نابودی کاراکتر مرد داستان می‌شود. شخصیت‌های «CTRL»، منزوی و مرموز هستند و همین توانسته است به پیچ‌و‌تاب‌های این روایت انگلیسی کمک کند. هری لیندلی سراغ ایده‌ای به نام ویروس «DAISY» رفته است تا بگوید هوش‌مصنوعی در حال پیشی گرفتن از بشریت است. «لئو»ی برنامه‌نویس، برای متوقف کردن این ویروس خیلی بی‌احتیاط است و خودش را مسلط بر دنیای فناوری می‌داند؛ اما همین تصور اشتباه باعث عوارض خطرناکی برای او می‌شود. تصویربرداری و صحنه‌آرایی‌های «CTRL»، تصاویر چشم‌نواز و بکری مقابل چشمان مخاطب قرار می‌دهد؛ هرچند داستان‌پردازی پیچیده این فیلم نمی‌تواند مخاطب را با خود همراه کند. ساخته هری لیندلی به دلیل طراحی ماجرا در لوکیشنی محدود، واجد ظرفیتی است که به اتکای آن توانسته تلقی دو دنیای واقعی و مجازی را در مخاطب ایجاد کند. کاراکترها در اتاقی گرفتار شده‌اند و شبیه نرم‌افزارهایی هستند که مورد هجوم ویروس «DAISY» قرار گرفته‌اند. ویروسی که به آنها رحم نمی‌کند و به روابط بینشان آسیب می‌رساند. گرفتاری شخصیت‌ها در این اثر علمی-تخیلی، قصه را به سمت فیلم‌های ژانر وحشت سوق می‌دهد. با این حال و با وجود تمام ظرفیت‌هایی که در ایده ابتدایی این فیلم وجود دارد، فیلم در داستان‌پردازی نمی‌تواند مخاطبانش را همراه کند. واقعیتی که در نظرسنجی از مخاطبان فیلم نیز نمود پیدا کرده است.
سینمای جهان در دوره طلایی آثار علمی-تخیلی است. فیلم‌هایی که پر از ایده هستند و هرکدام از آنها دریچه‌ای بدیع از جهان آینده را پیش روی مخاطبان سینما می‌گذارند. حالا در میان انبوه تولیدات سینمایی این ژانر، اگر ایده‌ها پرداخت کافی و متناسب با موضوع نداشته باشند، خروجی فیلم نمی‌تواند تبدیل به یک اثر ماندگار شود و این همان چیزی است که فیلم سینمایی «CTRL» به آن گرفتار شده است. این فیلم از دنیای مرموز سایبری صحبت می‌کند و همین برای پیچیدگی قصه کافی است؛ با این حال، کارگردان، همین دنیای پیچیده را در بستر سینمای «نوآور»ی روایت می‌کند که مخاطبان برای کشف شخصیت‌ها باید حوصله زیادی به خرج دهند. به همین دلیل است که «CTRL» با اقبال مخاطبان مواجه نشده است و نظراتی که کاربران سایت IMDB در مورد این فیلم اظهار داشته‌اند هم موید همین واقعیت است. به بیان ساده‌تر، حرف و پیام اصلی فیلم از سوی مخاطبانش درک نشده است.
