یادداشتی بر فیلم سینمایی نسل پاد(The Pod Generation)

داستان فیلم
در آینده‌ای نه چندان دور به سر می‌بریم. ایامی که زندگی در تکنولوژی خلاصه شده؛ عصر دستیار‎های هوش مصنوعی! روزگاری که هولوگرام‌ها جای گل و گیاه و درخت را گرفته‌اند. ریچل و الوی زوج دوست داشتنی داستان نسل پاد هستن. دو انسان متفاوتی که زندگی‌ای پرچالش اما غرق در صلح را با یکدیگر سپری می‌کنند. ریچل کارمند یک شرکت تکنولوژی است؛ الوی اما برعکس، یک گیاه شناس کلاسیک است. مخالف عصر تکنولوژاسیون! قصه جایی جذاب‌تر می‌شود که ریچل بدون اطلاع الوی، داوطلب سیستم رحم محفظه‌ای می‌شود. در این سیستم، تمام فرآیند لقاح و تشکیل جنین درون یک رحم هوشمند اتفاق می‌افتد؛ در واقع یک کپسول کوچک قابل حمل، زحمت حاملگی را از دوش زنان برداشته است. این آپشن حمایتی از طرف شرکت پگاسوس به ریچل پیشنهاد شده.
الوی در ابتدا با این شیوه از فرزندآوری مخالف است؛ او کلا طرفدار طبیعی بودن است؛ با این حال رضایت‌نامه توسط الوی و ریچل امضا شده و فرآیند تشکیل و رشد جنین درون محفظه آغاز می‌شود. ورود محفظه به خانه، سرآغاز چالش‌های تازه‌ای میان ریچل والوی است و ...

مرثیه برای بند نافی که نبود!
در روزهایی که همزمان با ساده‌تر شدن فرآیند تولید فیلم، فیلم خوب ساختن به کار پیچیده‌ای تبدیل شده، «نسل پاد» محصول قابل تاملی است؛ در بدترین حالت با یک اپیزود متوسط از «آینه سیاه- BLACK MIRROR» طرفیم! همین یعنی نسل پاد ارزش تماشا دارد. سوفی بارت فرمول برنده و البته کم خرج آینه سیاه را تکرار کرده؛ در آینده‌ایم؛ و در این آینده‌ای که می‌بینیم الزاما نباید همه چیز عجیب و غریب باشد؛ قرار نیست همه چیز بلید رانری باشد؛ همان چیزهایی که در پازل فیلم هستند و کارایی دارند عجیب و غریب‌اند؛ دستیارهای هوشمندی را می‌بینیم که در همه مسایل اظهارنظر می‌کنند؛ بصورت یک چشم دانای کل طراحی شده‌اند. خودرو در پازل فیلم جای خاصی ندارد؛ پس ماشین عجیب و غریبی نمی‌بینیم.
ریچل و الوی اختلاف سلیقه دارند؛ اما همزیستی مسالمت آمیزی دارند؛ آن‌ها حتی با هم ازدواج کرده‌اند. رادیکال نیستند؛ آن‌ها نماد مردم هستند؛ مردم هیچوقت شمایل افراطی ندارند. باند قدرت در اختیار شرکت‌های تکنولوژیک است اما؛ پگاسوس در ظاهر نگران کاهش زاد و ولد است؛ شعارشان آسان کردن رنج حاملگی برای زنان است؛ رنجی که به اعتقاد آنان طبیعت بر دوش زنان نهاده. حالا این محفظه‌های رحم شکل، بار حاملگی را بر دوش خواهند کشید. اما همه چیز طبق محاسبه درست پیش نرفته است؛ کودکان متولد رحم محفظه‌ای، خواب نمی‌بینند؛ بند نافی در کار نیست؛ آن‌ها در دوران جنینی ارتباطی با مادر نداشته‌اند؛ پس ضمیر ناخودآگاهی در کار نیست! آیا با انسان‌های تراریخته رو‌به‌رو خواهیم بود؟!
سوفی بارت تقریبا به هیچکدام از این گزاره‌ها پاسخی نمی‌دهد؛ شاید استراتژی درست هم همین باشد! طرح این پرسش که پیشرفت تکنولوژی برای بشر بیشتر سود دارد یا تهدید، شاید چیزی شبیه به همان سوال کلیشه‌ای علم بهتر است یا ثروت باشد. یک دو راهی از اساس اشتباه و عوام فریب! ذهن اگر سالم باشد؛ یک بهره هوشی متوسط، جواب بلی یا خیر برای این قبیل پرسش‌ها نخواهد یافت؛ چون این گزاره‌ها اساسا صفر و یکی نیستند! در نسل پاد، الوی به عنوان مدافع طبیعت، خود را گاهی زیر بلیط تکنولوژی حس می‌کند؛ هر چند به زبان نمی‌آورد اما زیر دین است؛ او با بستن محفظه به تن خود، رنجی را که زن در دوره بارداری به جان می‌خرد، برای ساعاتی تجربه می‌کند. این امکانی است که تکنولوژی برای او فراهم کرده! ریچل قطب مخالف ماجراست؛ تکنولوژی ارتباط عاطفی‌ای که او می‌توانست در بارداری طبیعی با جنینش برقرار کند را از او دریغ کرده! او گمشده‌ای دارد! بند نافی که تکنولوژی از او دریغ کرده! اگرچه او به مدد تکنولوژی، 9ماه سختی بارداری با همه رنج‌های ظاهری و باطنی‌اش را از سر نگذرانده، اما درون خود به یک نقص بزرگ برخورد کرده است! یک مادر نصفه کاره! یک مادری نیمه تمام! ریچل مرثیه‌خوان بند نافی شد که نبود!
همین!