حرکت کشورها در پاسخ به حملات سایبری
به گزارش کارگروه بین الملل سایبربان؛ بر اساس استراتژی جدید فرماندهی سایبری آمریکا، این کشور نباید از برتری فضای سایبری صرف‌نظر کند و هدف، حفظ این برتری از طریق عملیات یکپارچه و مداوم برای نمایش تصمیم آمریکا حتی در آستانه درگیری‌های مسلحانه است.
مقامات دولتی معتقدند که به‌سرعت باید آمادگی لازم را برای عملیات سایبری کسب کرده تا بتوانند وارد عمل شده و علاوه بر روسیه، بر کشورهایی چون چین، ایران و کره شمالی نیز غلبه کنند. این موضوع در مبارزات سایبری با داعش ظاهراً به‌خوبی مشخص بود.
جیسون هیلی (Jason Healey)، مشاور سایبری Cipher Brief و محقق ارشد پژوهشی در امور عمومی و بین‌الملل دانشگاه کلمبیا، مطالبی در همین زمینه به‌صورت مقاله منتشر کرده است که خلاصه‌ای از آن در ذیل آمده است:
«در گفتگو با فرماندهی سایبری آمریکا در کنفرانس استراتژی اخیر، مشخص شد که فرماندهی سایبری تفکر گذشته را ندارد. ژنرال ویلیام بیلی میشل (William “Billy” Mitchell)، باید ارزش قابلیت جدید را اثبات کند. اکنون آن‌ها مانند کورتیس لیمی (Curtis Lemay)، قهرمان جنگ جهانی دوم و رئیس ستاد نیروی هوایی، فکر می‌کنند. ما امروز در حال جنگ هستیم و باید باقدرت برجهان تسلط یابیم.
فردی قبلاً به من گفت که وقتی فردی زورگو شما را در حیاط مدرسه کتک می‌زند، نباید عقب بکشید، بلکه باید بسیار قوی‌تر او را کنک بزنید؛ و اگر او نیز عقب نکشید شما باید با یک‌تکه چوب او را محکم‌تر بزنید. در مورد فضای سایبری نیز همین‌طور است؛ درگیری با نیروهای سایبری دشمن قطعاً حرکتی درست است. کارشناسان بسیاری براین باورند که در مداخله انتخابات و دیگر هک‌های دولتی همچون واناکرای و NotPetya کنترل از دست فرماندهی سایبری آمریکا خارج شد. با وجود حرکت درست، خطرات بسیاری در فضای سایبری وجود دارد.
در اینجا سؤالی مطرح می‌شود: چگونه جنگجویان سایبری در اوج مبارزاتشان در مورد محدودیت‌های روزانه برای سال‌ها مطلع می‌شوند؟ در پاسخ باید گفت که می‌توان ابتدا حمله کرد، بعد از نیرنگ استفاده کرد و درنهایت آماج پاسخ‌ها از سوی قربانی‌ها را نادیده گرفت. در چه نقطه‌ای فرماندهی سایبری ایالات‌متحده، با رسیدن به مطلوبش پس از اجرای قوانین سریع و بی‌پایه، نیازمند پیوستن فرماندهی اروپایی ایالات‌متحده و ناتو خواهد بود؟
نباید فراموش کرد که دشمنان آمریکا اطمینان دارند که ضربه اول را آن‌ها نخواهند زد. آن‌ها اهداف عادلانه خود را دارند و ایالات‌متحده به نظر همان زورگوی مدرسه است. به نظر هیچ تعهد اخلاقی میان عملیات سایبری آمریکا و دشمنانش وجود ندارد، اما هر دو طرف تعادل محرکی برای اجرای ضد حملات دارند. دولت‌ها زمانی که بفهمند آن‌ها ضربه زننده اول نیستند، پاسخ‌های متفاوتی نسبت به بازدارندگی‌های سایبری بروز خواهند داد.
پوتین به نظر اطمینان دارد که ایالات‌متحده پشت قضیه نفوذ Panama Papers و عامل بی‌ثباتی در رژیم اوست. درنتیجه دخالت در انتخابات آمریکا حرکت بعدی و پاسخی از سوی پوتین بود. چنین حرکاتی به‌عنوان بخشی از ملاحظات عملیاتی، نه‌فقط برای جلب‌توجه، بلکه برای درک بهترین مسیر موفقیت برای ایالات‌متحده خواهد بود؛ اما در اجلاس فرماندهی سایبری، برخی معتقد بودند که آمریکا تنها یک قربانی است و پاسخ دشمن به عملیات خارج از ایالات‌متحده هرگز ذکر نشد.
درنهایت کشورهایی که برتری میان‌مدتی دارند، بدون توجه به پیشرفت تکنولوژیکی و سرعت، نمی‌توانند ظرفیت برتری داشته باشند. کشورهایی موفق خواهند بود که بی‌رحم باشند.
وزارت دفاع باید در مورد درگیری‌ها کاملاً محتاطانه عمل کند، زیرا توافق برای مقابله با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. دخالت در انتخابات آینده خود پوتین تنها در صورتی قابل‌قبول است که پوتین از این بازی خارج شود.
این خطرات می‌توانند تا حدودی کاهش یابند. ارتباط دائمی بین مخالفت با نیروهای سایبری دولت‌های مسلح هسته‌ای در زمان آشفتگی منجر به بی‌ثباتی می‌شود. استراتژی ایالات‌متحده باید علاوه بر بازدارندگی و پیروزی، روی حفظ ثبات متمرکز باشد؛ و این به معنای محدود کردن برخی عملیات سایبری می‌باشد.
عملیات سایبری ایالات‌متحده باید برای توقف عملیات و فرماندهی و کنترل دشمنان باشد و به جز در موارد نادر، نباید فراتر رفته و تصمیم‌گیری‌ها را به تصمیم‌گیرندگان سیاسی واگذار کرد. فشار به هکرهای روسی با ادعای دستگیری آن‌ها می‌تواند رفتاری کم تعادل محسوب شده و این فشار ادامه‌دار شود.
ایالات‌متحده باید از هم‌پیمانان خود در ناتو بخواهد تا با این تهدیدات از طریق جبهه معمول مبارزه کنند. همانند روس‌ها در سوریه، ما باید کانال‌های ارتباطی نظامی قوی‌تری، به‌صورت جاسوسی، برای کاهش خطرات ایجاد نماییم.
مبارزات در پاسخ به تهدیدات می‌توانند رضایت‌بخش باشند. در برخی موارد هم موفقیت‌آمیز هستند؛ اما نباید فقط برای انتقام جنگید؛ بلکه باید با شانس واقعی موفقیت، نتایج بهتر امنیت ملی برای کشور را در نظر گرفت. این امر نیازمند سرعت و خشونت نیست، بلکه باید با طرحی از موارد احتمالی در گام‌های آتی اطلاع یافت و هنوز مشخص نیست که ایالات‌متحده چنین برنامه‌ای را اجرا می‌کند یا این‌که بتواند آن را اجرا کند.»
