به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبریان؛ در این مطالعه استفاده از یادگیری ماشینی و هوش مصنوعی (AI) برای کمک به آسیب‌شناسان در تشخیص این بیماری مورد بررسی قرار گرفت که در 10 سال گذشته 60 درصد افزایش داشته است.
نمونه‌هایی از دیسپلازی اپیتلیال دهان (OED)، تغییرات پیش از سرطان که می‌توانند به سرطان تبدیل شوند، همراه با 5 سال اطلاعات تحقیقاتی برای آموزش الگوریتم‌های هوش مصنوعی استفاده شده‌اند. در حال حاضر، پزشکان باید با ارزیابی نمونه‌برداری از بیمار بر اساس 15 معیار مختلف، احتمال ایجاد OED به سرطان را پیش‌بینی کنند تا نمره تعیین شود. این نمره سپس اقدامات لازم و مسیری که باید طی شود را مشخص می‌کند.
به گفته محققان، اغلب تغییرات زیادی در نحوه درمان بیماران با نتایج مشابه بیوپسی وجود دارد. به عنوان مثال، شاید به یک بیمار توصیه شود که تحت عمل جراحی و درمان فشرده قرار گیرد، در حالیکه ممکن است بیمار دیگر از نظر تغییرات احتمالی در آینده تحت نظر قرار گیرد.
علی خرم، مدرس ارشد بالینی در دانشکده دندانپزشکی بالینی دانشگاه شفیلد گفت :
«درجه‌بندی دقیق OED حتی برای آسیب شناسان باتجربه یک چالش بزرگ تشخیصی است، زیرا بسیار ذهنی است. درجه‌بندی صحیح در تشخیص زودهنگام سرطان دهان برای اطلاع از تصمیمات درمانی امری حیاتی است و به جراح این امکان را می‌دهد تا کنترل ضایعه یا برداشتن آن با جراحی را بررسی کنند.»
وی خاطرنشان کرد که یادگیری ماشینی و هوش مصنوعی می‌توانند با از بین بردن ذهنیت، با استفاده از اتوماسیون و کمی‌سازی برای هدایت تشخیص و درمان به تشخیص بافت کمک کنند. تاکنون این مورد بررسی نشده است، اما هوش مصنوعی این توانایی را دارد که با اطمینان از صحت، ثبات و عینیت، انقلابی در تشخیص و مدیریت سرطان دهان ایجاد کند.
الگوریتم‌های توسعه یافته به آسیب‌شناسان در ارزیابی بیوپسی و تصمیم‌گیری آگاهانه و عادلانه در مورد درجه‌بندی سلول‌ها و مسیر درمان بیمار کمک می‌کنند. کارشناسان معتقدند که که الگوریتم‌های پیشنهادی پتانسیل بالایی دارند و می‌توانند به سرعت به عنوان کمکی برای اقدامات بالینی و تشخیصی در سراسر جهان استفاده شوند.
خرم اظهار داشت :
«مردم اغلب از طریق هوش مصنوعی احساس خطر می‌کنند، اما به جای جایگزینی تخصص پزشک، آموزش و تجربه فوق العاده سطح بالا، این فناوری می‌تواند به آنها در تصمیم‌گیری و استفاده از مهارت‌هایشان کمک کند. درنتیجه، آنها می‌توانند ارزیابی دقیق‌تری داشته باشند و مفیدترین مسیر درمانی را برای بیماران منفرد توصیه کنند که امید است به بهبود بقا کمک کند.»
