افزایش تسلیحات سایبری؛ عامل صلح پایدار، یا هرج و مرج و آشوب
وقایع سال‌های اخیر نظام بینالملل در بستر فضای سایبری، از افزایش جنونآمیز امکان رخ دادن جنگهای سایبری پیچیده و گسترده در سطح جهانی حکایت دارد. بسیاری از کارشناسان بر این باوراند که دنیا، گام به گام به رویداد آرماگدون سایبری، نزدیک می‌شود.
این درحالی است که همچنان توسعه سیاست بازدارندگی سایبری در عرصه جهانی، با مشکلات بی‌شماری مواجه است. مرکز مطالعاتی دیپلماسی مدرن (Modern Diplomacy)، به‌تازگی در گزارشی، با نگاهی متفاوت، به بررسی مسائل و چالش‌های موجود پیرامون گفتمان قانون‌گذاری سایبری پرداخته است.
بیهودگی نوآوری‌های فن‌آورانه در حوزه علوم دفاعی و تسلیحات، به‌عنوان مشکلی همیشگی و مشترک میان همه قدرت‌های جهانی، اعم از آمریکا، چین، روسیه و... ، محوریت اصلی این گزارش تحلیلی است. به‌عبارت دیگر، همه کشورهای جهان - که دفاع سایبری را یکی از اولویت‌های امنیتی خود در حوزه بینالملل می‌دانند - تا حدودی در مقابل تهاجمات سایبری آسیب‌پذیر هستند.
پذیرش این حقیقت اثبات‌شده، مبین پوچی امید قدرت‌های بزرگ جهان، به ایجاد سامانه‌های دفاعی تأمین‌کننده بازدارندگی کامل سایبری است. ازسوی دیگر، تلاش‌های بلندپروازانه، سبب گسترش ترس از حملات سایبری و توان آفندی میان کشورهای دیگر جهان نیز می‌شوند.
این درحالی است که برخی ابرقدرت‌ها، با سرمایه‌گذاری مداوم در القای همین حس مشترک ترس در فضای بی‌قانون سایبری، به‌نوعی بازدارندگی دست یافته‌اند. بنابراین هر تلاشی برای ایجاد دفاع موثر در فضای مجازی، به یک قابلیت تهاجمی مرگ‌بار بدل می‌شود. به‌عبارت دیگر، پدافند سایبری قدرتمند، بیش از آن که ابزار دفاع به‌شمار رود، وسیله‌ای برای القای ترس همگانی از حملات سایبری در فضای بینالملل است.
جالب است که برخی کشورها، هم‌اینک از این راهبرد، به بهترین نحو ممکن بهره می‌برند. این امر، به‌صورت ناخودآگاه، استخدام هکرهای توانمند ازسوی سازمان امنیت داخلی ایالات متحد، ارتش سایبری مجهز چین و حمایت غیررسمی دولت روسیه از برخی گروه‌های هکری مهاجم را در ذهن متبادر می‌سازد.
به‌جرئت می‌توان یکی از عوامل تداوم ناامنی در فضای سایبری را عادت ابرقدرت‌ها به نظامی‌گری در محیط مجازی دانست. این رویکرد نظامی، گاهی تا حدی پیش می‌رود که احتمال بروز جنگهای غیرمتعارف را در عرصه بینالملل، به امری مسلم بدل می‌نماید.
